آناميس يك اسم ايراني اصيل و قديمي است كه در گذشته اي نه چندان دور نام يكي از شهر هاي جنوبي كشور بوده است.

در لغت نامه دهخدا چنين آموده است كه : مارکوپولو نام رود میناب را آنامیس ( ان میز ) آورده که باید از آن همان مفهوم دارای آب پاک و ناآلوده مراد باشد.

میناب یا آناميس در مصب رودخانه آراميس بوده است که بوسیله خوری به دریا وصل می شده است ، صدها کشتی از سرا سر اسیا بخصوص هند و چین، و افریقا در آراميس (آناميس)مشغول تخلیه محموله های تجاری خود بوده و یا شاهن*بار بادبانها بر کشیده منتظر باد مناسب بوده تا راهی مقصد گردند . 
  مارکو پو لو جهانگرد و نـــیــزی وقتی برای اولین به هرمز قدیم (آناميس)رسید (۱۲۷۲)میلادی از ابادی و رونق تجارت این شهر تعجب نمود و نوشت : اگر دنیا انگشتری باشد ، آناميس نگین ان است ؛ 

مسیر رفت ۱۲۷۳میلادی و بازگشت از طریق دریا ۱۲۹۳ میلادی ما رکو پولو  
  وی هر دوبار مدتی در هرمز توقف نمودو چند روزی در انجا بسر برد.


  مارکو پولو از آناميس بعنوان شهری اباد و پر رونق یاد می کند . ادریسی جغرافیادان عرب در باره آناميس می گوید ؛ خانه ها از سنگ ساخته و گچکاری شده بودند و بعضی خانه ها هفت طبقه بودند؛ وی در ادامه نوشته ؛ در بازار شهر انواع میوه و سبزی پیدا می شد ، حتی میوه های که فصلشان نبود و از کشورهای دیگر اورده بودند.

مینیاتور بالا مارکو پو لو و همراهانش راهنگام ورود به  شهر آناميس نشان میدهد ( ۱۲۹۳ میلادی) - بازگشت از هندو چین از طریق دریا

 قدیمی ترین اشاره تاریخی به آناميس در نوشته های یکی از سرداران اسکندر مقدونی بنام نارخئوس ۳۲۵ قبل از میلاد می باشد. وی مشاهدات خود از آناميس چنین بیان میکند : شهری اباد در کنار رودخانه انامیس و در ساحل هرموزیا و در بخش کرمانیا . نارخئس از سرسبزی منطقه مغستان ( آناميس) تعجب می کند و میگوید ؛ در انجا همه گونه درخت دیده می شود به جز درخت زیتون ؛ .
  بخش بزرگی از تمدن بشری در کنار رودخانها و دلتا ها بوجود امده دلتاب نیل در مصر ، رودخانهای دجله و فرات در عراق ، رودخانه کارون در غرب ایران، رودخانهای سند گنگ و جامونا در هند ، مکنگ و یانتسه در شرق اسیا ، هر کدام گهواره تمدن بشری بودهاند .
  کشف آثار باستانی و اشیای قدیمی اطراف رودخانه آراميس( انامیس ) ، خبر از وجود تمدنی چند هزار ساله در این منطقه می دهد. منطقه آناميس بخاطر حاصلخیزی زمینهای ان ، جریان اب شرین رودخانه آناميس، ساحلی ارام و بندرگاه طبیعی ( خور تیاب میناب ) می تواند در دل خود نشانی از تمدنی شکوفا و عظیمی نهفته داشته باشد.